Звесткі аб аўтары глядзець тут.
ФотаФік - скарочаная форма слова "ФотаФіксацыя" ці: фота ёсць, а тэксту - фік.
Звесткі аб аўтары глядзець тут.
У кожнага спажыўца ёсць свой любімы тавар, які ён купляе часта і ўсюды, таму цэны на яго ведае дасканала.
Звесткі аб аўтары глядзець тут.
Заканчэнне. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут.
Палявая дарога полем прывяла ў Забаенне Малое. У вёсцы шмат пустых двароў. Жывуць толькі ў трох. У адзін з іх заходжу, каб распытаць дарогу на Бардзілова (на карце Бардзілоўшчына), аднак там кійком падпёртыя калідорныя дзверы - смела для нашага часу. Даводзіцца шукаць наступную сядзібу з пратаптанай сцежкай да хатніх дзвярэй. Заходжу ў хату. Гаспадыня, каб дагадзіць незнаёмаму дзіваку, кульгаючы, вядзе мяне аж на вуліцу паказаць кірунак. Нават кіёк-спадарожнік забывае ў хаце. На маю заўвагу адказвае:
Звесткі аб аўтары глядзець тут.
Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут.
Іван Іванавіч — часовы жыхар Рэўтполля. У гэтай вёсцы жыве з пачатку пашавага перыяду, калі на лета цялушак з Валосавіч перагналі на багатыя рэўтпольскія прасторы. Займае пустую хату сям´і Міхноў, якія пераехалі ў Велеўшчыну. Дарэчы, будыніна гэтая паспела паслужыць вяскоўцам і клубам.
Звесткі аб аўтары глядзець тут.
Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку - тут.
Да наступнай прыбайнянскай вёскі Рэўтполле (на карце значыцца новая, не прынятая людам назва: Калінаўка) вырашыў ісці не бойкай лясной дарогай, а берагам Байны. Падаўся да яе густым лесам, завяз у расквашаным доле, з цяжкасцю выцягнуў рукамі паўкед з гразі і выйшаў на чысты поплаў. Па палосцы хмызу паралельна лесу вызначыў — Байна. Ёсць другое спатканне з лясной ракой!
Звесткі аб аўтары глядзець тут.
Працяг. Пачатак глядзець тут.
Хлябаю смачныя брусніцы ды слухаю гаваркую гаспадыню. Во ўжо дзе сапраўды вялікая краіна праглынула ўсіх дзяцей так, што і пабачыцца неяк. Аляксей жыве на Чорным моры, Манька — у Аранбурзе, Тоня — у Нарыльску, Алена — у Растове, Зіна — у Віцебску. I толькі Іван асталяваўся паблізу, у Велеўшчыне, працуе прарабам у калгасе "Радзіма".
Звесткі аб аўтары глядзець тут.
Адразу за Слабадой раўнінная мясцовасць рэзка змяняецца ўзгорыстым ландшафтам. Стужка добра накатанай жвіроўкі бяжыць пад гару ў накірунку вёскі Далікі. Трэба прыкласці шмат намаганняў, каб узабрацца на высокую гару, якую ў народзе называюць Міласніцай.
Родилась в 1966 году в деревне Замошье Лепельского, теперь Чашникского района. Живёт в Россонах. Предприниматель.
Вся жизнь моей мамы Марии Стельмах связана с Лепельщиной. Лепель ей выдал путёвку в будущее - окончила Лепельское педучилище. Всю жизнь отработала учительницей в Замошской школе, которая большую часть своего существования подчинялась отделу народного образования Лепельского района, а по абсурдному решению властей в средине 60-х годов вместе с деревней отошла к Чашникскому району. Смешно до непонятливости - ближайший путь к Чашникам всё равно проходит через Лепель.
Сведения об авторе смотреть тут.
Кремень - это минеральное образование темного окраса, достаточно твердое и однородное. Каждому человеку кремень хорошо знаком с детства - при ударном контакте два таких камушка высекают пучок ярких искр.
Сведения об авторе смотреть здесь.
В средней школе №1 много хороших и способных учеников. Однако на этот раз коротко расскажу о трёх из них. К тому подвела ситуация.
Звесткі аб аўтары глядзець тут.
ФотаФік - скарочаная форма слова "ФотаФіксацыя" ці: фота ёсць, а тэксту - фік.
Звесткі пра аўтара глядзець тут.
Аношкі нешматлікімі хацінамі амаль ушчыльную прытуліліся да маляўнічага возера Оч. Як і большая частка азёр віцебшчыны, вадаём мае ледніковае паходжанне. Вада ў Очы чыстая, празрыстая, але мае карычневатае адценне, якое надаюць адклады торфу з блізкага балота.
Сведения об авторе смотреть здесь.
Теперь родители сокрушаются: детей от компьютера не оттащить. Света белого за ним не видят. В то же время бабы и деды нет-нет да и просят у внуков помощи разобраться в компе и всемирной паутине. Надо же, карапуз под стол пешком ходит, а получается, что умнее своих предков!
Сведения об авторе смотреть здесь.
Создатель советской водородной бомбы, диссидент, лауреат Нобелевской премии Андрей Сахаров умер 14 декабря 1989 года. 19 декабря того же года на смерть правозащитника я написал стихотворение «Покаяние».
Сведения об авторе смотреть здесь.
Ленинские субботники помню со школьной скамьи. И дату их проведения тоже. Это обязательно ближайшая к 22 апреля суббота. Ну, а число сие до сего времени знает каждый человек, побывавший в шкуре строителя коммунизма – днюха вождя мирового пролетариата Владимира Ильича Ленина.
Звесткі пра аўтара глядзець тут.
Заканчэнне. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут.
Запісана паводле ўспамінаў жыхара Лепеля Аляксандра Міхайлавіча Стрыжонка, яго блізкіх і знаёмых.
Сведения об авторе смотреть здесь.
Издавна повелось, что мужик всегда должен быть при транспорте. Поначалу это был конь. Потом его сменил велосипед. Затем пошли мотоциклы. Это лишь после краха самого справедливого в мире общества машины стали доступны почти всем, ну, пускай, многим. Расскажу, как на протяжении жизни эволюционировала моя личная техника.
Родился в 1952 году в деревне Велевщина. Работал слесарем на Минском автозаводе, слесарем и водителем в Лепельском районном объединении «Сельхозтехника», дальнобойщиком у частного предпринимателя. Жил в Лепеле. Умер.
Наверное, на своё горе стал я дальнобойщиком. На фуре объехал почти всю Европу. Много приключений имел. Одно мне наиболее запомнилось. О нём и поведаю.
Ушел в лес новогодним утром и не вернулся. В Лепельском районе больше недели ищут охотника.
Звесткі аб аўтары рэпартажу глядзець тут.
Звесткі аб аўтары кніжкі глядзець тут.
У атачэнні Лепеля пакуль жывуць тры Замошшы. Самае далёкае – гэта непасрэдна лепельскае, якое знаходзіцца ў Сушанскім краі, і ўцякло ад райцэнтра за 29 кіламетраў. Самае блізкае – першая чашніцкая вёска па Аршанскай шашы асталявалася за 15 км ад нашага горада. І трэцяе Замошша прытулілася да старога Барысаўскага бальшака, а цяпер дарогі Чарнаручча-Красналукі за 27 кіламетраў ад Лепеля.
Двое сельчан обчистили склад сельхозпредприятия.
Ад Блукача Валацужнага. Яны сябруюць. Дзед і ўнук. Аляксей і Максім. Карусевічы. Жывуць у Баброве. Але іх паэтычныя душы лятаюць над гістарычнай радзімай – вёскай Падаліца (Падаліцы), што была за Бабровам.